Μετά τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο η λογική του ανταγωνισμού των «υπερδυνάμεων» ηύξανε την εντροπία των λαών. Αυξανουμένης της εντροπίας ο κίνδυνος έγινε προφανής. Η «Περεστρόικα» με την «Γκλάζνοστ» και η πτώσις του τείχους του Βερολίνου επέφερε την άμβλυνσή του. Η αντίδραση στις έννοιες αυτές, εκφράζετο από μεν τους «προοδευτικούς» με απογοήτευση γιατί δεν διεννοούντο την κατάρρευση του «επιστημονικού σοσιαλισμού», από δε τους «συντηρητικούς» η έκπληξή τους από την έλλειψη πανηγύρεων της κατάρρευσης του «Κομμουνισμού». Μετά από μικρή περίοδο «απαλλαγής» των λαών από τους ένθεν και ένθεν διηπειρωτικούς πυραύλους, ήλθε η... πτώσις των «δυδύμων» του Μanhattan για να αναδείξει τον «νέο εχθρό» του πλανήτη. Την «Τρομοκρατία».
Η διπολικότης του ελέγχου των κρατών είχε τερματισθεί. Η «υπερδύναμη» αποτελεί τον ισχυρότερο παίκτη και αποφασίζει πλέον, τον έλεγχο δια της πολυπολικότητος ολοκληρώνοντας το τέλος της της Γυάλτας. Τα ευρωπαϊκά έθνη, δυστυχώς, ενώ για πολλές εκατονταετίες είχαν αφομοιώσει το αρχαιοελληνικό πνεύμα, τον ελληνορωμαϊκό πολιτισμό και την Χριστιανική διδασκαλία σε αντίθεση με την αναχρονιστική Καλβινιστική λογική την Γερμανικών λαών, είναι δύσκολο να ειπωθεί το πώς θα εξελιχθούν σε ολοκληρωμένο ομόσπονδο ευρωπαϊκό πόλο, δηλαδή ως πραγματική Ευρωπαϊκή Ενωση.
Η Ρωσία, η δεύτερη πρώην υπερδύναμη που με τα ενεργειακά και όχι μόνο αποθέματά της επηρεάζει και επηρεάζεται από την Ευρώπη, εξελίσσεται ως ο πόλος της Ευρασίας. Η Κίνα μετά την φρενήρη ανάπτυξη των τελευταίων τριάντα ετών, είναι ήδη ο ασιατικός πόλος, ενώ η Ινδία εξελίσσεται σε πόλο της Ν.Α. Ασίας.
Η Ελλάς μετά την «πυρηνική βόμβα» που εδέχθη εκ των έσω στις 23 Απριλίου 2010, βιώνει τη «νέα ελληνική τραγωδία», με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζει 5 προκλήσεις διαρκείας στις οποίες οφείλει να ανταποκριθεί αποτελεσματικά.
Πρόκληση 1. Η ενεργός δράση των υγιών πολιτικών δυνάμεων της χώρας, της όποιας κυβερνήσεως προηγουμένης, για την αποκαταστάση των πολιτών της από την με τεράστια βιαιότητα, εκλυθείσα «ραδιενέργεια» που δέχονται από το 2010. Είναι ο μόνος τρόπος «αναρρώσεως» της χώρας.
Πρόκληση 2. Η ισόρροπος συμμετοχή στην παρούσα Ευρωπαϊκή Ένωση που λόγω της ανικανότητος των ηγητόρων της, έναντι της προτεσταντικής Γερμανίας και των δορυφόρων της, παρέμεινε μόνο νομισματική και που με μεγάλη δυσκολία θα εξελιχθεί σε πολιτική Ενωση, όπως ήταν ο στόχος των εμπνευστών της.
Πρόκληση 3. Η οργάνωση του κράτους για την ορθή εκμετάλλευση του ανθρώπινου δυναμικού, του ορυκτού, αιολικού και ενεργειακού του πλούτου, του Τουρισμού, των υδρογονανθράκων προξαρχόντων.
Πρόκληση 4. Η αμέριστη συμπαράσταση ανεξαρτήτως δυσκολιών στο 2ο ελληνικό κράτος, την Κύπρο, που με άκρατο αντιευρωπαϊσμό και με βαρβαρότητα επλήγη βαρύτατα από την ίδια την «ένωση», της οποίας είναι ισότιμο μέλος.
Πρόκληση 5. Η με επιμέλεια μορφοποίηση του «άξονα» Ισραήλ, Κύπρος, Ελλάς για αποθήκευση και μεταφορά των υδρογονανθράκων της Ν.Α Μεσογείου προς την Ευρώπη και ίσως η μελέτη μιας πιθανής, στο μέλλον, υιοθέτησης ειδικού νομίσματος συναλλαγών, για την ενέργεια.
Απαραίτητος προϋπόθεσις για την αντιμετώπιση των ανωτέρω προκλήσεων είναι η επιδειξις της ίδιας εθνικής ενότητας που υπήρξε  στη χώρα κατά του φασιστικού άξονα το 1940 και η αποφυγή αποδοχής οιασδήποτε προπαγάνδας όπως επεβλήθη, μετά την λήξη του πολέμου, εξελιχθείσα στον αιματηρό και αδελφοκτόνο εμφύλιο.
Και μια προτροπή προς την γειτονική Turkiye Cumhuriyeti. Αντί να απειλεί με παραβάσεις και παραβιάσεις στο Αιγαίο, ας συνειδητοποιήσει τη δημιουργία του κράτους του Κουρδιστάν και ας ξεχάσει για λίγο το άρωμα του φυσικού αερίου της Κύπρου, μέχρι να τερματίσουν την στρατιωτική κατοχή της οι νεοοθωμανιστές κ.κ. Erdogan και Davutoglu.